Archeolodzy wskazują, że ramia jest jednym z najstarszych rodzajów roślin wykorzystywanych przez człowieka. Początki jej uprawy datowane są na ponad 6 tysięcy lat temu, a za pionierów tej praktyki uważa się mieszkańców ówczesnych Chin. To właśnie oni zauważyli potencjał długich włókien zawartych w łodygach rośliny i zaczęli je wykorzystywać do produkcji tkanin. Ramia utraciła swój prestiż z chwilą pojawienia się bawełny w XIV w. na rynku chińskim. Warto jednak podkreślić, że mimo elitarności jedwabiu zarezerwowanego dla arystokracji, ramia była symbolem elegancji wśród zwykłych Chińczyków. Do dziś na Tajwanie używa się jej do produkcji tradycyjnych strojów noszonych podczas festiwali.
Niezbyt powszechnie wiadomo, że ramia była znana i uprawiana nie tylko w Azji, ale także w Egipcie przed naszą erą. Tkaniny z ramii często spotykane są na mumiach odnalezionych w piramidach. Ramia dotarła również do średniowiecznej Europy a od XVIII w. na zachodzie zaczęły pojawiać się produkty z ramii importowane z Chin. Z biegiem czasu ramia zdobyła uznanie jako idealne włókno do produkcji ubrań przeznaczonych na ciepły klimat, zwłaszcza po tym, jak w XX w. opracowano efektywne techniki nadruku na tej tkaninie. W latach 30-tych XX wieku uprawa ramii stała się tak popularna, że nawet Brazylia doświadczyła boomu w tej dziedzinie, który trwał przez cztery dekady.
Interesujące jest to, że w odróżnieniu od lnu, będącego rośliną jednoroczną, szczmiel biały – roślina z której pozyskuje się ramie – to bylina żyjąca nawet 6-20 lat i dorastająca do wysokości 2.5 m. Roślina ta charakteryzuje się niestandardową budową, a jej komórki łyka są najdłuższymi komórkami roślinnymi na ziemi, osiągającymi długość nawet 50-55 cm!
Do uprawy ramii niezbędny jest klimat umiarkowany i ciepły oraz gleba piaszczysta lub ilasta o kwasowości od 5.5 do 7.0 pH. Optymalna temperatura wzrostu wynosi od 25 do 35 stopni Celsjusza. Zbieranie łodyg z jednego hektara może dawać od 3.4 do 4.5 ton surowca rocznie, z którego wytwarza się około 1.6 tony włókien.
Warto dodać, że obok klasycznej ramii, znanej również jako biała, uprawiana jest także odmiana zielona (var. tenacissima) pochodząca z Półwyspu Malezyjskiego, idealnie przystosowana do warunków tropikalnych. Liście obu odmian ramii są jadalne i stanowią składnik popularnych w Azji galaretowatych ciasteczek ryżowych.